‘Weet je dat ik als kind heel bang was voor de dood? Bang om zelf dood te gaan, maar ook bang om mensen te verliezen?’, glimlacht Angelle van Hemert nog bij de herinnering. ‘Het was zelfs zó erg dat de huisarts me op een gegeven moment heeft doorgestuurd naar de psycholoog. Hoe wonderlijk kan het lopen hè. De dood is nu onderdeel van mijn dagelijks leven. Sinds ik bijna een jaar geleden uitvaartleider ben geworden, kan ik me haast geen mooiere baan voorstellen.’
Cruiseschepen
En dat was ook precies wat Angelle dacht toen ze nog aan boord van cruiseschepen werkte. ‘Dat heb ik 12 jaar lang gedaan. Ik was werkzaam in de entertainment. En toen kwam corona. Als gevolg daarvan heb ik 100 dagen vastgezeten aan boord. Toen ik eenmaal terug was in Nederland wilde ik toch zo snel mogelijk weer de handen uit de mouwen steken. Ik kan nu eenmaal niet goed stil zitten.’
Ouderenzorg
Door alle beperkingen rondom corona was het werken op cruiseschepen echter voor onbepaalde stil komen te liggen. ‘Ik had geen idee wanneer ik weer zou kunnen beginnen, dus ik ben gaan nadenken over iets anders. Een baan waarin ik iets kon betekenen voor anderen. Ik besloot om een studie op te pakken waarmee ik in de ouderenzorg kon gaan werken. Dat vond ik inderdaad heel mooi om te doen. Ik kwam erachter dat er op dat gebied ook nog veel verbeterd worden. Het liefst zou ik dingen willen veranderen, maar daar kreeg ik de vrijheid niet voor. Niet omdat het niet zou kunnen, maar gewoon omdat men het nooit op die manier gedaan had.’
Dilemma
‘Dat zorgde ervoor dat ik me er uiteindelijk toch niet helemaal thuis voelde en ermee wilde stoppen. Maar ja, wat moest ik dan? Misschien moest ik toch maar weer aan boord gaan. Aan de andere kant vond ik het ook wel fijn om nu eens in Nederland te zijn en te blijven. Ik voelde me een beetje verloren. Was er in Nederland voor mij dan echt niet een inhoudsvolle baan te vinden die me hetzelfde gevoel gaf als mijn werk aan boord?’
Uitvaartleider worden
‘Vraag me niet waarom, want ik weet écht niet hoe ik op het idee ben gekomen, maar ineens kwam het in me op dat ik uitvaartleider wilde worden. Heel bijzonder als je bedenkt dat ik tot dat moment in mijn leven nog maar weinig uitvaarten had meegemaakt. Maar ik wist het ineens heel zeker: dat ga ik gewoon doen.’
‘Rare’ achtergrond
Angelle schreef verschillende uitvaartcentra aan. Na twee minder positieve reacties, reageerde De Groot Uitvaartverzorging uit Gorinchem met een uitnodiging op haar open sollicitatie. ‘Ondanks mijn ‘rare’ achtergrond hadden ze het idee dat ik misschien wel in hun team zou kunnen passen. Want juist door die achtergrond had ik snel leren schakelen, was ik gewend om geen van-9-tot-5-baan te hebben en had ik wel bewezen dat ik dat stukje hospitality in me had.’
Het verschil maken
‘Ik werd aangenomen en ben intern opgeleid. Binnen een maand mocht ik al mijn eigen uitvaarten doen. Het klinkt misschien raar, maar veel vaardigheden in dit vak zijn gelijk aan die aan boord. Daar organiseerde ik allerlei activiteiten en evenementen en in feite doe ik dat nu ook. Alleen gaat het nu natuurlijk om een heel andere ‘evenement’. Het gevoel dat me dat geeft, dat ik écht het verschil maak voor die ander, dat had ik hier in Nederland nog niet eerder kunnen vinden. Het voelt gewoon alsof het zo heeft moeten zijn.’
Trots
Angelle: ‘Ik ben best wel trots als ik terugkijk op het afgelopen jaar. Ik mocht de uitvaarten al vrij snel zelf verzorgen en ik was nog maar negen maanden in dienst toen ik naar de vestiging in Zaltbommel werd overgeplaatst. Deze vestiging leid ik nu zelf. Ik ben echt in een warm bad terechtgekomen. Bij collega’s die me meteen gehoord en vertrouwd hebben. En dat is best bijzonder als je bedenkt dat ik helemaal niet uit deze branche kom. Ze hebben me gesteund en los gelaten. Ik ben heel blij dat ik hier terecht ben gekomen.’
Puur
‘Het bijzondere aan dit vak is, is dat je de familie aantreft in haar puurste vorm. Bij een overlijden is er zoveel verdriet. Dan vallen alle maskers af. Dan is zo’n familie op haar kwetsbaarst. Niemand doet zich anders voor, en dat vind ik in de wereld van nu – waarin iedereen op social media het perfecte plaatje laat zien – heel bijzonder. Bij zo’n familie ben ik dan een week lang heel intens betrokken.’
Mooiste moment
‘Voor mij is het mooiste moment van zo’n week dat ik na afloop van de uitvaart merk of hoor dat het afscheid was zoals ze het hadden gehoopt. Of dat het zelfs nog mooier was. Je moet als familie zoveel beslissingen maken op een moment dat je zó verdrietig bent. Dan is het onze rol om te ontzorgen en proberen uit te zoeken wat nu echt bij de overledene hoort. Afscheid nemen kan je immers maar één keer. En daar gaat niet, zoals bijvoorbeeld bij een bruiloft, een maandenlange voorbereiding aan vooraf. Als je dan een uitvaart kunt neerzetten, die precies weerspiegelt wie de overledene was, dan is dat het mooiste wat je voor zo’n familie kunt betekenen. Dat wil ik graag nog jarenlang blijven doen.’
